Lieve allemaal,

Zo, daar ben ik weer eens een keertje! Ik denk voor de laatste keer.. De laatste maand gaat zo snel! Milou en ik zitten alweer in onze laatste stageweek en gaan daarna genieten van onze twee weekjes vakantie op Palawan.. verkozen tot het mooiste eiland van de wereld! Maar eerst ga ik jullie nog vertellen over afgelopen maand, weer een hoop meegemaakt!

We zetten nog steeds vrolijk onze weekendjes weg voort! Maar helaas gaat niet alles voor de wind, zelfs niet in het relaxte Filipijnen.. We gingen het weekend naar Bantayan. Iedereen van de staff doet altijd heel lovend over Bantayan dus we keken er erg naar uit. We hadden een soort van resort geboekt ergens achteraf in de bossen. We hadden die dag een scooter gehuurd zodat we onszelf gemakkelijk konden vervoeren. Het begon al met de wegen, die net niet gemaakt waren om scooter te rijden. Met een hoop gehobbel kwamen we uiteindelijk aan bij het resort. Nietsvermoedend legden we snel onze tassen neer en pakten we onze spullen die we nodig hadden voor een dagje strand.. Na dit dagje gingen we redelijk op tijd terug naar het resort. We ontdekten die avond dat het raam uit de badkamer was.. Maar jaaaa wat maakt het uit? In de Filipijnen kan alles toch? Met ons verblijf in de community en alles wat wij zien staan wij nergens meer van te kijken! En dat bleek.. vrolijk gingen we met z’n drieën vroeg slapen. Die volgende ochtend stonden we op en pakten we onze spullen, tot Milou in paniek roept MIJN GELD IS WEG.. nee toch, even goed kijken.. maar ze was er toch zeker van. Dus ik keek ook maar voor de zekerheid en mijn portemonnee voelde heeel dun aan.. 300 euro van mij weg en 100 euro van Milou. Ze hadden wel mijn paspoort netjes op mijn bed gelegd.. Toch nog een lieve dief? En nog steeds legde wij GEEN link met het raam, tot de politie en alles erbij is gehaald besefte we ineens dat het raam er wel eens iets mee te maken zou hebben. Terwijl ik dit typ snap ik hier nog steeds niks van maar het is echt zo.. lekker naïef zijn wij geworden met z’n drieën. Maar gelukkig zijn we goed verzekerd en hebben we alles terug gekregen! Maar dit was wel even schrikken hoor..

Papa had mij intussen gewezen op het feit dat S.O.B. Boxmeer donaties geeft aan goede projecten in het buitenland. Ik heb een mail gestuurd over FORGE en over alles wat ik tegenkom in mijn stage. Zij vonden dit een goed doel en hebben mij de donatie gestuurd. We hadden 250 euro te besteden. We hebben dit bij de organisatie neergelegd en wilde dit graag verdelen over Teen Dreamers Home en het activiteiten centrum. We hebben van allerlei spullen gekocht zoals een gitaar, microfoon, muziekboks, ventilators, buitenspel activiteiten en hebben de counseling room helemaal opgeknapt in het activiteiten centrum. Dit is een kamer waar de kinderen even kunnen relaxen als ze net ‘thuis’ komen van een ‘night out’. We hebben een puzzelmat gekocht, heel veel kussens en decoraties aan de muur. Ik zal de foto’s bijvoegen! Ook hebben we wat geld overgehouden om activiteiten met de kinderen te doen.

Dat weekend erna waren we uitgenodigd bij de familie van Jonah (onze buurvrouw/tweede moeder hier) voor de bruiloft van haar zus. Het was die week ook Fiësta in de barangay waar de moeder van Jonah ‘hoofd’ is. In die week was ook het personeelsweekend met heel de staff van FORGE. Dit lijkt op een weekje vakantie, maar zo voelde het achteraf echt niet haha! Het eerste weekend zijn we met Jonah en haar gezin naar Surigao gereisd. Na de nachtboot overleefd te hebben kwamen we om vier uur ’s ochtends aan en begon de dag al voor de hele familie. Iedereen was druk met allemaal voorbereidingen, maar wij werden wel heel lief ontvangen. ’s Middags naar de kerk geweest en ’s avonds het feestje met vooral heel veel eten. Iedereen is uitgenodigd en kan zo aanschuiven, ze zijn allemaal zo gastvrij. Alle nichtjes en neefjes werden helemaal opgedost en ook de hele familie, in het roze, ging in de make-up. Wel heel leuk om mee te maken! Daarna hebben we wat daagjes in de barangay van de moeder van Jonah geslapen met de hele familie. Een super lieve en natuurlijk gastvrije familie! Maar wel echt even back to basic.. We begonnen ons ontbijt met rijst (later kochten ze broodjes voor ons), onze lunch met rijst en als verrassing ook het avondeten met rijst! En zo 6 dagen lang.. maar goed beter dan niks zullen we maar zeggen! We sliepen die dagen in een school op een mega dun matrasje, eigenlijk op de grond. We hadden eigenlijk geen water tot onze beschikking. We poetsen onze tanden met een fles water ergens in de tuin en in nood toiletteerden we hier ook. We douchten onszelf buiten met een bakje naast een mega varken (wat de volgende dag als het gerecht ‘lechon’ op tafel lag) of in de rivier met 100 pottekijkers, want dat is natuurlijk wel interessant! We zaten tussen de bergen met nul bereik! Eén stukje stoeptegel aan het begin van de straat had soms wat bereik en wifi.. Al met al een week lang geleefd als een échte Filipino en heel veel lieve mensen ontmoet. Tussendoor hebben we nog het personeelsweekend gehad, waar ook de familie van Jonah mee ging. We wisten niet zo goed waar we nou echt bij hoorden maar het was wel heel gezellig en een mooie plek! Na deze dagen met het personeel gingen nog even terug naar de barangay van de familie omdat we ook de Fiësta wilden meemaken. Doodmoe wilde we eigenlijk zo snel mogelijk ons bedje weer op zoeken. Tot ze ons vertelden dat we gebruik mochten maken van de wasmachine van de moeder van Jonah.. we waren zo blij! Vrolijk pakten we al onze was en liepen we naar de wasmachine.. MAAR daar zat een diepe put die ik niet zag in het donker.. mweeeh hier had ik helemaal geen zin meer in! Ik dacht dat het wel ging en wilde eigenlijk niet echt toegeven. Natuurlijk was iedereen meteen heel bezorgd en was het toch iets erger dan ik dacht. Ineens stond daar de barangay werker, een oud vrouwtje met een ehbo kistje. Ik kreeg van allerlei pillen en middeltjes aangesmeerd. Daarna begon ook nog mijn enkel helemaal dik te worden in allerlei kleuren.. Gelukkig gaat het nu steeds beter en is alleen het grootste wondje nog open. Gelukkig had ik daarna persoonlijke raad en steun via app van het verpleegkunde team thuis; pap en mam! Daarna die week nog afgesloten met de Fiësta. Ook dit bestaat vooral uit veel eten! Ook hier waren ze erg bezorgd om ons, zo werden we tijdens de Fiësta letterlijk begeleid met wat we mochten doen en werden we gevraagd om midden op de dag even een dutje te doen, zodat ze zeker wisten dat we veilig in de school waren. Ook moesten we tijdens het grote feest om half 1 al gaan slapen. Er is wat onrust in de Filipijnen en op dat moment in Mindanao (onderste deel van de Filipijnen, waar o.a. Suriqao ligt), daarom waren ze extra bezorgd.

Na deze week gingen we een weekendje met de zonen van Jonah naar Siargao, dit ligt naast Surigao. Het was de ideale plaats om te leren surfen en om island te hoppen naar verschillende mooie eilandjes. Ook kon je hier goed scooteren naar mooie plaatsjes. Met pijn en moeite heb ik na het island hoppen afgehaakt en de rest van de tijd in bed gelegen omdat het toch niet echt ging met mijn voet. Na dit weekend hebben we afscheid genomen van Aafke, haar stage was maar 3 maanden dus ze was al klaar om te gaan reizen!

Milou en ik gingen terug naar de community en hadden nog een aantal weekjes stage te gaan. We hebben meegelopen met een tweedaagse training over leadership met de kinderen. Veel kinderen zijn hier verlegen of onzeker, deze training is erop gericht om door middel van activiteiten de kinderen te laten ervaren hoe het is om leider te zijn en hoe je dat het best kan doen. Ook hebben we meegelopen met huisbezoeken om meiden van het activiteiten centrum door te verwijzen naar Teen Dreamers Home. We zagen in deze huisbezoeken hoeveel geduld het personeel heeft met de meiden. Sommigen willen wel graag naar TDH, maar sommigen zijn ook bang om de vrijheid kwijt te raken. Ze mogen dan niet langer gebruik maken van een telefoon en krijgen strengere regels en moeten ’s avonds bijvoorbeeld voor 7 uur thuis zijn. Dit is dus totaal niet wat ze gewend zijn. Ook moeders reageren erg negatief op het gedrag van de kinderen en zijn het vaak niet eens met de doorverwijzing naar TDH. Dit was wel erg interessant om te zien, ook herkennen we hier veel dingen in een gesprek vanuit Nederland. Verder hadden we deze week onze deadline voor de succesverhalen en het eindfilmpje. We hebben de drie personeelsleden zelf geïnterviewd en hebben collega’s over hun als cliënt en over hun als personeel geïnterviewd. We hebben het van de week laten zien en wat feedback gekregen. Het is altijd lastig om hier te peilen wat mensen ervan vinden omdat ze hier niet gewend zijn feedback te geven. Of ze zeggen dat ze het goed vinden terwijl je niet echt enthousiasme ziet of ze zijn ineens super enthousiast. Zo ook tijdens onze filmpresentatie, ze vonden het goed maar ze hadden terecht wel wat verbeterpunten die ze meegeven aan de volgende stagiaires. Maaaar zonder enig format hadden we het best goed gedaan! Daarna lieten we onze interviews zien en toen werden ze ineens weer heel enthousiast. We moesten niet vergeten onze namen eronder te zetten, zodat iedereen kon zien dat dit stuk door ons was geleverd. Ze gaan dit uiteindelijk allemaal presenteren bij het 30-jarig jubileum in december.

We hebben gisteren in het hoofdkantoor afscheid genomen van heel de staff met een grote taart en een niet voorbereide speech! Heeel fijn.. Daarna ’s avonds afscheid genomen van de meiden in Teen Dreamers Home, wederom met een taart. Wel dubbel om afscheid te nemen omdat je weet dat je hier nooit meer terug komt! Ze hebben vanavond nog een afscheidsdiner georganiseerd voor ons. Daarna is het echt tijd om afscheid te nemen. Vrijdag gaan we onze spullen pakken en gaan we ook afscheid nemen van alle kinderen in de community. Eind van de middag vertrekken we richting het vliegveld en gaan we richting Palawan! Na deze twee weekjes vakantie ga ik Stef ophalen om vervolgens nog te reizen door de Filipijnen, Cambodja en Vietnam. Een super vooruitzicht dus, heel veel zin in! Begin augustus vliegen we samen weer terug naar Nederland. Heel leuk dat jullie mij volgden deze grote reis! Een super ervaring om nooit meer te vergeten! Lieve reacties die mij heel goed hebben gedaan! En ik zie jullie allemaal heeel snel weer in augustus!

Heel veel liefs Sophie