Lieve allemaal,

Super leuk om jullie lieve reacties te lezen! Zoals beloofd een verhaaltje over de eerste indrukken op stage.

Na de eerste week vooral kennisgemaakt te hebben ging onze stage echt beginnen. We hebben vooral veel stage gelopen in het activiteiten centrum. Het voorstelrondje hier is echt een ding is ons wel opgevallen! Iedereen is opeens heel verlegen en ze beginnen allemaal heel hard te lachen als ze alleen al hun naam zeggen. We snappen duidelijk de grap nog niet helemaal haha... Vervolgens zitten ze allemaal heel ongemakkelijk aan hun haar (vooral de jongens) of kleren. Gemiddeld duurt een voorstelrondje hier ook een half uur. Omdat het elke dag verschillend is en op dit moment veel nieuwe kinderen naar het activiteiten centrum komen (30 nieuwe kinderen per maand is het streven), vind er elke dag wel zo’n voorstelronde plaats. We hebben vooral veel meegedacht met activiteiten. Ze zijn erg blij met onze input omdat voor hun de inspiratie ook een beetje op is. De activiteiten gaan hier veel over doelen stellen, dromen en over wat iedereen wil worden. Het doel van het activiteiten centrum is dan ook om door middel van activiteiten de kinderen in te laten zien dat er meer is dan rondhangen op straat en dat naar school gaan juist goed is. We hadden verschillende spelletjes bedacht met vragen om elkaar beter te leren kennen. Ze hebben allemaal een vlinder moeten maken met in elke hoek een doel. Een doel voor zichzelf, familie, vrienden en de community. Deze vlinders hangen dan als decoratie in het centrum. Ook hebben ze een ster gemaakt met in elke punt een kwaliteit. Nadat ze dit hebben gemaakt moeten ze een klein evaluatieformuliertje invullen over wat ze ervan geleerd hebben. Het viel ons op dat iedereen hier vooral sociaal wenselijke antwoorden op schrijft, wat ook logisch is als je dat na elke activiteit moet doen. Er wordt ook niets nabesproken. Wat ons ook opviel is hoe serieus iedereen met zo’n opdracht mee doet. Jongens van 15 of 16 die heel serieus zo’n vlinder aan het versieren zijn. Dat zou je in Nederland nooit zien, maar dat is juist heel leuk! Daarna hebben we een opdracht gedaan waarbij we in een kring een wc-rol doorgaven op muziek. Wanneer de muziek stopte en je had de wc-rol in je hand moest je je gelukkigste moment delen. Het leek ons een hele kleine onschuldige opdracht.. Veel van de kinderen delen dingen over hun liefdes leven. Het is namelijk echt een ding hier of je al een vriend of vriendin hebt. Iedereen vraagt ernaar! Door het personeel wordt gevraagd wat voor geslacht de kinderen willen zijn, je ziet hier namelijk veel jongens in kleren van meisjes met lange haren en gelakte nagels. Dat is hier heel normaal. Tijdens het spel werden er ook andere verhalen gedeeld. Zo vertelde een meisje dat ze haar vader na 10 jaar had gezien en vertelde een jongen dat hij met kerst voor het eerst met zijn familie bij elkaar was. Alle kinderen waren zo stil en sommigen werden zelfs emotioneel. Wij moesten zelf ook even slikken en ik kreeg ook echt kippenvel. Twee jongens waren tijdens het spel weggelopen omdat zij op dat moment geen gelukkig moment hadden. Van een van de jongens is zijn vader op korte termijn overleden en de andere jongen is erg depressief. Dit was erg heftig om te zien.

We hebben nog een voorlichting gezien over SOA’s en later een study session over kinderrechten. De kinderen in het centrum zijn erg vrij. Tijdens de voorlichting zijn de kinderen aan het sms’en, lopen ze weg, liggen ze op de grond of zijn ze gewoon aan het praten. Ze worden hierin niet gecorrigeerd. We hebben dit later ook teruggegeven als feedback. Het personeel geeft aan dat dit een begin zonder einde is en dat de kinderen hierin weinig van thuis uit mee hebben gekregen. Dit is een groot verschil met Nederland, daar waar er echt in wordt gehamerd om te luisteren naar elkaar en respect te tonen. Maar het blijft tenslotte een vrijblijvend centrum, waar de kinderen moeten kunnen doen wat ze willen. Daarna hebben we twister geïntroduceerd! Dit vonden ze erg leuk! Sommige kinderen wisten het verschil niet tussen links en rechts, waardoor de uitvoering van het spel niet helemaal lukte.. Maar dat mocht de pret niet drukken!

We hebben ook een kijkje mogen nemen in een andere community tijdens de area visit. Hier worden huisbezoekjes gedaan bij families van kinderen die in het activiteiten centrum zitten. Kinderen die al een tijdje bij het centrum zitten kunnen community educator worden. Zij zijn een contactpersoon van de outreach worker. Zij spreken andere kinderen in de community aan om ook naar het activiteiten centrum te komen en onderhouden het contact. In deze community hebben we veel verschillende huisjes gezien, waar naar ons idee geen huisjes meer konden zijn. We liepen overal tussen, onder en overheen en kwamen uiteindelijk in een huiskamer terecht. Alle mensen zijn erg gastvrij en ook de kinderen in de community waren erg verrast met ons bezoek. Binnen no time hadden we een hele stroom kinderen achter ons aan die volgens mij voor het eerst een blank persoon zagen. Ook bleven ze allemaal in de deur opening staan terwijl we in een huiskamer waren van een gezin. Dat kan allemaal hier, privacy kennen ze hier niet echt!

We zijn ook een aantal dagen in Teen Dreamers Home geweest. Elke dag werken er social workers en een huismoeder. Aan het begin was het erg lastig communiceren. Alleen de oudere meiden spreken Engels. Het was voor ons erg aftasten waar we over konden praten. Je komt met kennismaken al snel terecht bij de situatie van de meiden. Later is ons verteld dat de meiden open genoeg zijn om hierover te praten en dat dat niet raar is. De social worker heeft ons ook aangeboden om de situaties van de meiden samen te bespreken zodat wij ook hun achtergrond weten. Vooral de jonge meiden zijn ‘s middags in TDH omdat de rest van de meiden naar school gaat. We hebben samen met de meiden de school bezocht. De kinderen van de school zagen volgens mij voor het eerst drie blanke personen. Vol verbazing stonden ze in rijen naast ons en probeerde ze ons aan te raken. In rijen liepen ze achter ons aan en lachten ze ons uit. Even voelde we ons heel beroemd! Het was dan ook beter om dit heel kort te houden, dus zijn we daarna maar meteen gegaan. Eenmaal terug in TDH hebben we een intake gezien voor een nieuw meisje (10 jaar). Haar moeder was er bij, nog 4 andere social workers en ook wij mochten daarbij zitten. Het meisje is eerder gesignaleerd op straat, vragend om eten en geld. Haar moeder is vaak weg omdat zij meerdere partners heeft, dit gezin bestaat dan ook uit 6 kinderen van 4 verschillende vaders. De tijd dat ze alleen in huis is wordt ze vaak mishandeld door haar drugs dealende stiefbroer. In dit gezin is er nog een jonger kind dat waarschijnlijk ook zeer binnenkort gered gaat worden. In de intake geeft moeder ook aan dat het zo niet langer gaat en dat het beter is dat ze naar TDH gaat. In deze intake worden vragen gesteld aan het meisje over dat het haar eigen keus is om naar TDH te gaan, over wat haar rechten zijn als kind en beloftes over haar taken in TDH (wassen, koken, poetsen). Moeder en het meisje leken erg rustig. Het meisje dacht dat wij niet echt waren.. omdat wij blank zijn, stil zaten en niks zeiden. Ze moest ons even aanraken en voelen om te kijken of dat we toch echt geen poppen waren. Een aantal dagen daarna hebben we meegelopen met een trauma healing session met de meiden. Het nieuwe meisje is gelukkig al helemaal geïntegreerd in de groep en voelde zich heel fijn. In deze sessie moesten de kinderen hun 5 belangrijkste personen benoemen in hun leven. Dit helpt hun om terug te kijken naar situaties (trauma’s). Dit was erg emotioneel. Helaas was alles in het Filipijns dus konden we er weinig van verstaan. We kregen af en toe wat vertaling van het personeel. Het valt ons op dat de kinderen zo open zijn en zich zo kwetsbaar opstellen, dat is heel goed maar ook heftig om te zien.

We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de universiteit voor Social Work. We werden hier uitgenodigd bij een presentatie over de verschillende social work organisaties in de Filipijnen waar studenten stage liepen. De studenten stonden op punt om af te studeren en aan sommige studenten werd zelfs een baan aangeboden.

Dit is een beetje een samenvatting van de eerste weken stage. Het waren een hele hoop indrukken voor ons. Gelukkig zijn we met z’n drieën en kunnen we alles goed relativeren. De eerste maand bestond vooral uit oriëntatie en het organiseren en uitvoeren van activiteiten. Voor de volgende maand gaan we kijken of we misschien mee kunnen helpen met het ontwerpen van programma’s. Hierover later meer! Ook over ons weekendje Moalboal vertel ik de volgende keer, anders wordt het veel te lang (niet binnen de 8 minuten kokende rijst van Robbin).

Heel veel liefs!