Time to say goodbye..

Lieve allemaal,

Zo, daar ben ik weer eens een keertje! Ik denk voor de laatste keer.. De laatste maand gaat zo snel! Milou en ik zitten alweer in onze laatste stageweek en gaan daarna genieten van onze twee weekjes vakantie op Palawan.. verkozen tot het mooiste eiland van de wereld! Maar eerst ga ik jullie nog vertellen over afgelopen maand, weer een hoop meegemaakt!

We zetten nog steeds vrolijk onze weekendjes weg voort! Maar helaas gaat niet alles voor de wind, zelfs niet in het relaxte Filipijnen.. We gingen het weekend naar Bantayan. Iedereen van de staff doet altijd heel lovend over Bantayan dus we keken er erg naar uit. We hadden een soort van resort geboekt ergens achteraf in de bossen. We hadden die dag een scooter gehuurd zodat we onszelf gemakkelijk konden vervoeren. Het begon al met de wegen, die net niet gemaakt waren om scooter te rijden. Met een hoop gehobbel kwamen we uiteindelijk aan bij het resort. Nietsvermoedend legden we snel onze tassen neer en pakten we onze spullen die we nodig hadden voor een dagje strand.. Na dit dagje gingen we redelijk op tijd terug naar het resort. We ontdekten die avond dat het raam uit de badkamer was.. Maar jaaaa wat maakt het uit? In de Filipijnen kan alles toch? Met ons verblijf in de community en alles wat wij zien staan wij nergens meer van te kijken! En dat bleek.. vrolijk gingen we met z’n drieën vroeg slapen. Die volgende ochtend stonden we op en pakten we onze spullen, tot Milou in paniek roept MIJN GELD IS WEG.. nee toch, even goed kijken.. maar ze was er toch zeker van. Dus ik keek ook maar voor de zekerheid en mijn portemonnee voelde heeel dun aan.. 300 euro van mij weg en 100 euro van Milou. Ze hadden wel mijn paspoort netjes op mijn bed gelegd.. Toch nog een lieve dief? En nog steeds legde wij GEEN link met het raam, tot de politie en alles erbij is gehaald besefte we ineens dat het raam er wel eens iets mee te maken zou hebben. Terwijl ik dit typ snap ik hier nog steeds niks van maar het is echt zo.. lekker naïef zijn wij geworden met z’n drieën. Maar gelukkig zijn we goed verzekerd en hebben we alles terug gekregen! Maar dit was wel even schrikken hoor..

Papa had mij intussen gewezen op het feit dat S.O.B. Boxmeer donaties geeft aan goede projecten in het buitenland. Ik heb een mail gestuurd over FORGE en over alles wat ik tegenkom in mijn stage. Zij vonden dit een goed doel en hebben mij de donatie gestuurd. We hadden 250 euro te besteden. We hebben dit bij de organisatie neergelegd en wilde dit graag verdelen over Teen Dreamers Home en het activiteiten centrum. We hebben van allerlei spullen gekocht zoals een gitaar, microfoon, muziekboks, ventilators, buitenspel activiteiten en hebben de counseling room helemaal opgeknapt in het activiteiten centrum. Dit is een kamer waar de kinderen even kunnen relaxen als ze net ‘thuis’ komen van een ‘night out’. We hebben een puzzelmat gekocht, heel veel kussens en decoraties aan de muur. Ik zal de foto’s bijvoegen! Ook hebben we wat geld overgehouden om activiteiten met de kinderen te doen.

Dat weekend erna waren we uitgenodigd bij de familie van Jonah (onze buurvrouw/tweede moeder hier) voor de bruiloft van haar zus. Het was die week ook Fiësta in de barangay waar de moeder van Jonah ‘hoofd’ is. In die week was ook het personeelsweekend met heel de staff van FORGE. Dit lijkt op een weekje vakantie, maar zo voelde het achteraf echt niet haha! Het eerste weekend zijn we met Jonah en haar gezin naar Surigao gereisd. Na de nachtboot overleefd te hebben kwamen we om vier uur ’s ochtends aan en begon de dag al voor de hele familie. Iedereen was druk met allemaal voorbereidingen, maar wij werden wel heel lief ontvangen. ’s Middags naar de kerk geweest en ’s avonds het feestje met vooral heel veel eten. Iedereen is uitgenodigd en kan zo aanschuiven, ze zijn allemaal zo gastvrij. Alle nichtjes en neefjes werden helemaal opgedost en ook de hele familie, in het roze, ging in de make-up. Wel heel leuk om mee te maken! Daarna hebben we wat daagjes in de barangay van de moeder van Jonah geslapen met de hele familie. Een super lieve en natuurlijk gastvrije familie! Maar wel echt even back to basic.. We begonnen ons ontbijt met rijst (later kochten ze broodjes voor ons), onze lunch met rijst en als verrassing ook het avondeten met rijst! En zo 6 dagen lang.. maar goed beter dan niks zullen we maar zeggen! We sliepen die dagen in een school op een mega dun matrasje, eigenlijk op de grond. We hadden eigenlijk geen water tot onze beschikking. We poetsen onze tanden met een fles water ergens in de tuin en in nood toiletteerden we hier ook. We douchten onszelf buiten met een bakje naast een mega varken (wat de volgende dag als het gerecht ‘lechon’ op tafel lag) of in de rivier met 100 pottekijkers, want dat is natuurlijk wel interessant! We zaten tussen de bergen met nul bereik! Eén stukje stoeptegel aan het begin van de straat had soms wat bereik en wifi.. Al met al een week lang geleefd als een échte Filipino en heel veel lieve mensen ontmoet. Tussendoor hebben we nog het personeelsweekend gehad, waar ook de familie van Jonah mee ging. We wisten niet zo goed waar we nou echt bij hoorden maar het was wel heel gezellig en een mooie plek! Na deze dagen met het personeel gingen nog even terug naar de barangay van de familie omdat we ook de Fiësta wilden meemaken. Doodmoe wilde we eigenlijk zo snel mogelijk ons bedje weer op zoeken. Tot ze ons vertelden dat we gebruik mochten maken van de wasmachine van de moeder van Jonah.. we waren zo blij! Vrolijk pakten we al onze was en liepen we naar de wasmachine.. MAAR daar zat een diepe put die ik niet zag in het donker.. mweeeh hier had ik helemaal geen zin meer in! Ik dacht dat het wel ging en wilde eigenlijk niet echt toegeven. Natuurlijk was iedereen meteen heel bezorgd en was het toch iets erger dan ik dacht. Ineens stond daar de barangay werker, een oud vrouwtje met een ehbo kistje. Ik kreeg van allerlei pillen en middeltjes aangesmeerd. Daarna begon ook nog mijn enkel helemaal dik te worden in allerlei kleuren.. Gelukkig gaat het nu steeds beter en is alleen het grootste wondje nog open. Gelukkig had ik daarna persoonlijke raad en steun via app van het verpleegkunde team thuis; pap en mam! Daarna die week nog afgesloten met de Fiësta. Ook dit bestaat vooral uit veel eten! Ook hier waren ze erg bezorgd om ons, zo werden we tijdens de Fiësta letterlijk begeleid met wat we mochten doen en werden we gevraagd om midden op de dag even een dutje te doen, zodat ze zeker wisten dat we veilig in de school waren. Ook moesten we tijdens het grote feest om half 1 al gaan slapen. Er is wat onrust in de Filipijnen en op dat moment in Mindanao (onderste deel van de Filipijnen, waar o.a. Suriqao ligt), daarom waren ze extra bezorgd.

Na deze week gingen we een weekendje met de zonen van Jonah naar Siargao, dit ligt naast Surigao. Het was de ideale plaats om te leren surfen en om island te hoppen naar verschillende mooie eilandjes. Ook kon je hier goed scooteren naar mooie plaatsjes. Met pijn en moeite heb ik na het island hoppen afgehaakt en de rest van de tijd in bed gelegen omdat het toch niet echt ging met mijn voet. Na dit weekend hebben we afscheid genomen van Aafke, haar stage was maar 3 maanden dus ze was al klaar om te gaan reizen!

Milou en ik gingen terug naar de community en hadden nog een aantal weekjes stage te gaan. We hebben meegelopen met een tweedaagse training over leadership met de kinderen. Veel kinderen zijn hier verlegen of onzeker, deze training is erop gericht om door middel van activiteiten de kinderen te laten ervaren hoe het is om leider te zijn en hoe je dat het best kan doen. Ook hebben we meegelopen met huisbezoeken om meiden van het activiteiten centrum door te verwijzen naar Teen Dreamers Home. We zagen in deze huisbezoeken hoeveel geduld het personeel heeft met de meiden. Sommigen willen wel graag naar TDH, maar sommigen zijn ook bang om de vrijheid kwijt te raken. Ze mogen dan niet langer gebruik maken van een telefoon en krijgen strengere regels en moeten ’s avonds bijvoorbeeld voor 7 uur thuis zijn. Dit is dus totaal niet wat ze gewend zijn. Ook moeders reageren erg negatief op het gedrag van de kinderen en zijn het vaak niet eens met de doorverwijzing naar TDH. Dit was wel erg interessant om te zien, ook herkennen we hier veel dingen in een gesprek vanuit Nederland. Verder hadden we deze week onze deadline voor de succesverhalen en het eindfilmpje. We hebben de drie personeelsleden zelf geïnterviewd en hebben collega’s over hun als cliënt en over hun als personeel geïnterviewd. We hebben het van de week laten zien en wat feedback gekregen. Het is altijd lastig om hier te peilen wat mensen ervan vinden omdat ze hier niet gewend zijn feedback te geven. Of ze zeggen dat ze het goed vinden terwijl je niet echt enthousiasme ziet of ze zijn ineens super enthousiast. Zo ook tijdens onze filmpresentatie, ze vonden het goed maar ze hadden terecht wel wat verbeterpunten die ze meegeven aan de volgende stagiaires. Maaaar zonder enig format hadden we het best goed gedaan! Daarna lieten we onze interviews zien en toen werden ze ineens weer heel enthousiast. We moesten niet vergeten onze namen eronder te zetten, zodat iedereen kon zien dat dit stuk door ons was geleverd. Ze gaan dit uiteindelijk allemaal presenteren bij het 30-jarig jubileum in december.

We hebben gisteren in het hoofdkantoor afscheid genomen van heel de staff met een grote taart en een niet voorbereide speech! Heeel fijn.. Daarna ’s avonds afscheid genomen van de meiden in Teen Dreamers Home, wederom met een taart. Wel dubbel om afscheid te nemen omdat je weet dat je hier nooit meer terug komt! Ze hebben vanavond nog een afscheidsdiner georganiseerd voor ons. Daarna is het echt tijd om afscheid te nemen. Vrijdag gaan we onze spullen pakken en gaan we ook afscheid nemen van alle kinderen in de community. Eind van de middag vertrekken we richting het vliegveld en gaan we richting Palawan! Na deze twee weekjes vakantie ga ik Stef ophalen om vervolgens nog te reizen door de Filipijnen, Cambodja en Vietnam. Een super vooruitzicht dus, heel veel zin in! Begin augustus vliegen we samen weer terug naar Nederland. Heel leuk dat jullie mij volgden deze grote reis! Een super ervaring om nooit meer te vergeten! Lieve reacties die mij heel goed hebben gedaan! En ik zie jullie allemaal heeel snel weer in augustus!

Heel veel liefs Sophie

Bezoekjes uit Nederland..

Lieve allemaal,

Het is alweer eventjes geleden dat ik heb geschreven.. tijd voor een nieuw verhaaltje! En zoals de titel al zegt.. Bezoekjes uit Nederland en eigenlijk niet alleen uit Nederland..

Zondagavond kwam papa aan met het vliegtuig. We hadden afgesproken dat papa naar onze bestemming zou komen van dat weekend (twee uurtjes met de taxi), zodat we sowieso samen nog iets leuks konden doen. Toen we hadden geregeld om de zaterdag te werken in plaats van de dinsdag, kwam er ineens een leuke verrassing in ons op. We gingen papa ophalen, zonder dat hij hier ook maar iets van zou weten! Nadat we het adres hadden doorgegeven en zogenaamd een taxi hadden geregeld zou papa over enkele uurtjes aankomen. We hadden een klein bordje gemaakt met HANS BALTUSSEN (zie foto’s) en daar stonden we dan. Papa kwam nietsvermoedend aangelopen.. en 3x moest ie kijken.. huuuuuuh.. neeeee.. dit was niet afgesproken!! Dat was zo’n leuk moment!! Erg speciaal op pap zo te mogen ontvangen aan de andere kant van de wereld. We hebben papa meteen de community kunnen laten zien en zijn na wat kletsen naar bed gegaan. De volgende dag stonden we weer vroeg op voor de busreis naar Moalboal en Oslob. Het voelde aan het begin heel onwerkelijk maar ook weer heel normaal dat papa er gewoon bij liep. Dat ging zo snel! We hebben dit weekend heeel veel bijgekletst en uiteindelijk met de walvishaaien gezwommen. Acht meter lange beesten die écht geen 4 meter van ons af zwommen (dat wat wel de bedoeling was). Ze hadden echt een grote mond en van die dikke zwarte stippen op het lichaam. Na een halfuurtje zwemmen was onze tijd alweer verstreken en belandden we gelukkig helemaal compleet en heel op het bootje. ’s Avonds hebben we gezellig wat gedronken en gekaart aan het water. En zoals pap zou zeggen: ‘Wat hadden we het toch goed..’ Pap ik hou je nou voor de gek haha.. maar je had wel gelijk en dat besefte ik ook!

De rest van de dagen van deze week hebben we wel gewoon stage gelopen. Eigenlijk juist ook bewust om papa alles te kunnen laten zien. Woensdag zijn we in het activiteiten centrum geweest en heeft papa ook kennis gemaakt met wat kinderen en het personeel. Dit was verder niet zo’n hele spannende dag, in tegenstelling tot donderdag. Ik had donderdag ochtend eerst mijn interview voor het succesverhaal met een werknemer hier. Deze vrouw is zelf vroeger gered door FORGE. Hier heb ik de vorige keer ook over verteld. Deze zelfde vrouw is ook ooit geïnterviewd door Kim Feenstra. Dit filmpje is te vinden op youtube: ‘Shaly in de Filipijnen’, heel kort maar geeft wel een indruk! Voor het 30-jarig bestaan van FORGE willen ze nu drie uitgewerkte succesverhalen. En deze ochtend had ik dus mijn interview en kon ik papa meenemen. Ook dit was weer heel heftig.. deze vrouw heeft zoveel meegemaakt. Ze was aan een stuk door aan het vertellen over dat ze vroeger is misbruikt en verkracht door haar familie. Ze voelde zich niet fijn thuis dus ging het nacht leven in. Hier ontmoette ze verschillende vrienden waarmee ze ging werken in de bar en uiteindelijk in de prostitutie belandde. Door FORGE is ze hieruit gekomen en daar is ze eeuwig dankbaar voor. Ze heeft nu een zoontje en een dochter en werkt nu zelf voor FORGE. Ik ben nog steeds bezig om dit interview uit te werken in een goed lopend verhaal.. dat valt nog niet mee! Deze dag werd nog veel specialer toen er nóg meer bezoek uit Nederland kwam. FORGE krijgt verschillende donaties door middel van sponsoring door Terre des Homes uit Nederland. Deze organisatie heeft als doel de kinderuitbuiting te stoppen in verschillende landen, zo ook in de Filipijnen. Omdat zij natuurlijk ook research moeten doen of het geld goed wordt besteed en wat er precies mee wordt gedaan kwamen er twee Nederlandse mannen op bezoek in Teen Dreamers Home. Ze werden eerst goed ontvangen met een speciale lunch. Alle kinderen waren zo zenuwachtig! Ze hadden allemaal iets voorbereid. De kinderen uit het activiteiten centrum hadden een soort toneelstukje over hoe het nachtleven er aan toe gaat. Ze speelden gitaar en zongen erbij. De meiden uit Teen Dreamers Home hadden een dans gemaakt en sommigen vertelde hoe dankbaar ze zijn dat zij ‘gered’ waren. Deze verhalen waren zo heftig om te horen. Op een of andere manier kwamen ze nu 10 keer zo hard binnen dan dat je ze normaal op stage van een werknemer hoort. De kinderen stonden zelf met een brok in hun keel hun verhaal te vertellen voor zoveel mensen. Zij kregen het dan ook voor elkaar om iedereen die aanwezig was te raken. Ik vond het zo speciaal dat papa hierbij mocht zijn. Een beter beeld van de hele organisatie kan je niet krijgen. Dit allemaal op een hoop zorgde voor nogal wat emoties.. maar gelukkig laat iedereen hier in de Filipijnen (in tegenstelling tot in Nederland) gewoon op het werk alles gaan en is niks gek of onprofessioneel. Na deze dag hebben we nog na gekletst en bij papa in het resort gezwommen. Ik heb zelfs twee nachtjes daar geslapen.. even de luxe meegepakt en heerlijk geslapen in een heerlijk bed en zelfs een warme douche!! Toen was het alweer vrijdag en zou papa weer doorreizen naar zijn eigen studenten. Het ging zo snel maar het was het helemaal waard! En na het afscheid leek het ook alweer zo normaal zonder pap, gek hoe snel dat gaat. Maar misschien ook wel weer fijn anders zou ik nog heimwee gaan krijgen haha!

Verder hebben we op stage nog bij interessante huisbezoeken mee mogen kijken. De moeder van het meisje sprak vloeiend Engels. Voor het eerst dat wij een huisbezoek konden volgen. Dit meisje bezoekt vaak het activiteiten centrum maar wordt erg beïnvloed door foute vriendinnen. Zij nemen haar helemaal mee in het gebruiken van drugs en alcohol. Het plan van FORGE is om haar over te plaatsen naar Teen Dreamers Home. Tijdens zo’n huisbezoek wordt dit idee geïntroduceerd bij moeder, wat natuurlijk op het begin niet goed bevalt. Naar mate het gesprek vorderde was moeder zo ver dat ze naar TDH wilde komen voor een rondleiding en een informatiedag. We zijn deze dag ook nog langs geweest bij het meisje waar ik eerder over vertelde. Van dit meisje hebben we een intake gezien en dit meisje zit nu in TDH. Ze is hier laatst een keer weggehaald door haar zus omdat haar vader niet eens is met haar verblijf daar. We zijn nu samen met de social worker bij haar vader langs gegaan. Ze hebben ons ook hun ‘huis’ laten zien. Voor zover dat je het een huis kan noemen.. het was zo klein en ze sliepen daar met 8 broertjes en zusjes. Het leek een beetje op een hutje gemaakt van planken. Ik heb daar toevallig vannacht tijdens een dikke stortbui nog aan gedacht. Zo maak je wel echt kennis met de armoede van de Filipijnen.

Toen kregen we afgelopen week ook nog heel zielig nieuws over een meisje (16 jaar) dat al lang zwanger was. Sinds wij hier zijn liep ze al met een dikke buik en kon ze amper deelnemen aan activiteiten. Ze vertelde altijd heel trots dat ze blij was om een kindje te krijgen. We hadden haar al een tijdje niet meer gezien in het activiteiten centrum en haar zus zei altijd dat het goed met haar ging. Totdat we hoorden dat ze zou gaan bevallen maar ze helaas niet in staat was om de medicijnen te betalen. Ze was op dat moment niet goed financieel voorbereid, dus hebben ze het kindje moeten laten overlijden. Geen geld is geen zorg hier in de Filipijnen. Het gebeurde allemaal ’s nachts dus niemand heeft haar ook kunnen ondersteunen van FORGE. Het gaat hier waarschijnlijk om een bedrag van 150/200 euro. Dit vonden we zo heftig om te horen. We zijn later die dag bij haar op bezoek gegaan. Ze deed zich naar mijn idee beter voor dan dat ze zich daadwerkelijk voelde. Ze was de volgende dag al ontsnapt uit het ziekenhuis. Hier zeggen ze tegen ons dat dit een les voor haar is.. dat vonden wij nogal krom als dat een leven van een kind moet kosten. Aan de andere kant zeggen ze ook dat het kindje waarschijnlijk al niet aan de basisbehoeften kon worden voorzien als er nu al niet genoeg geld was. Dit vond ik wel erg dubbel.. maar zo gaat het er hier dus veel vaker aan toe.

Naast stage en na pap zijn vertrek zijn we ook nog twee weekendjes weggeweest naar Boracay en Malapascua. Boracay is het party eiland van de Filipijnen en staat bekend om de mooie witte stranden. Een weekendje alleen maar zonnen en ’s avonds zijn we naar een feestje geweest waar een Nederlandse DJ Quintino kwam. Heel toevallig en super leuk! In Malapascua hebben we een voorproefje gedaan op onze PADI. Dit heette een scuba duik om kennis te maken met het duiken met verschillende oefeningetjes. Het bleek hier dus ook niet zo mooi te zijn, dit eiland stond vooral bekend om te zwemmen met haaien als je je PADI zou hebben. Slecht ingelezen kwamen we dus bij de duikscholen aan. We hebben uiteindelijk een soort van proef duik gemaakt met een Nederlandse instructeur, super handig! We dachten dat het wel mee zou vallen met dat we weinig zouden zien, alle professionele duikers zijn natuurlijk veel meer gewend. Ik heb drie jaar geleden ook in de Filipijnen zo’n soort duik gemaakt en zoveel mooie dingen gezien, dus ik had er wel vertrouwen in! Nou vol goede moed doken we het water in en met heel veel pijn aan mijn oren gingen we steeds dieper. Uiteindelijk hebben we wat oefeningetjes gedaan en heeeel veel dood koraal gezien, het was allemaal grijs en bruin. We hebben denk ik drie keer Nemo voorbij zien zwemmen en vijf zeesterren gezien. Verder dreef Milou elke keer op de grond en vloog ik elke keer naar boven. Hij heeft ons een keer naar boven gehaald om duidelijk te maken dat duikers ook horizontaal zwemmen.. aangezien we alleen maar rechtop stonden en onszelf met die flippers niet echt raad wisten. Uiteindelijk kregen we het een beetje door. We zijn toch wel een beetje gaan twijfelen of we onze PADI echt willen gaan halen.. Wat een succes..

En toen kreeg ik ineens een appje van Alice en Rob.. Wij zijn in de Filipijnen en morgen komen we even langs! Dit kwam zo onverwachts, daar had ik niet echt meer op gerekend. We hadden op een plaatsje afgesproken en hebben samen gegeten. Kort maar krachtig want ze moesten daarna meteen weer door. Heel leuk en onwerkelijk om hun ineens hier te zien. Hebben heel gezellig bij gekletst!!

Nou dit was ie weer voor deze keer! De tijd vliegt hier voorbij.. we moeten ook nog hard aan de bak voor onze verslagen voor school, dit is er tot nu toe nog een beetje bij ingeschoten. Wist niet dat je zelfs in de Filipijnen stress kon ervaren haha.. Maar ook dit gaat goed komen!

Heel veel liefs van mij xxxx

Stage en de HOLY WEEK

Heeee lieve volgers,

In mijn vorige blog heb ik vooral over de leuke weekendjes verteld. We zitten hier natuurlijk niet alleen voor de leuke tripjes, we hebben ook weer een hoop meegemaakt op stage.

Twee weken terug hebben we een aantal intakes gezien in het activiteiten centrum. Ik heb al eerder verteld over een ‘peer educator’, dit is iemand die al langer bekend is bij FORGE en vaak in het activiteiten centrum komt en andere jongeren aanspoort om ook naar het activiteiten centrum te komen. Een peer educator had een groepje jongeren laten komen naar het activiteiten centrum. De intake vond plaats met een aantal jongeren en wij mochten er ook bij zitten. Deze jongeren zaten allemaal in een ‘gang’. Ze vertelde dat er heel wat vooraf ging als je bij zo’n gang wil horen, een soort ontgroening waarbij ze worden geslagen. Wij vroegen ons natuurlijk gelijk af waarom je daar dan bij zou willen horen. Het gaat puur om erbij te willen horen en de groepsdruk. Er zijn vaak gevechten die plaats vinden met andere ‘gangs’ waarin iedereen zich wil bewijzen. Ik stond er niet echt bij stil dat zoiets ook speelt hier in de Filipijnen. Tijdens zo’n intake worden er ook dingen gevraagd over homofiele activiteiten die ze uitvoeren. Het komt namelijk vaak voor dat jongere jongens dit doen met oudere mannen voor geld. Zij bieden zichzelf dan aan. Ook hier stond ik niet echt bij stil, ik ging automatisch vanuit dat dat eigenlijk alleen bij meiden voorkwam. Maar naast de meiden die zich aanbieden zijn het dus ook jongere jongens. Het personeel vertelde hierover en ik probeerde het me voor te stellen. Zij worden van thuis weggestuurd om te bedelen of geld te verdienen om zich alleen al van eten te kunnen voorzien. Anders komen zij lang niet aan 3 keer per dag eten. Het is onvoorstelbaar maar er lijkt voor hun dan bijna geen andere weg dan op dat moment jezelf ‘aan te bieden’. Het komt dan ook voor dat de kinderen alleen naar het activiteiten centrum komen ’s ochtends voor de snacks. Ze komen dan direct vanuit het nachtleven van de straat, helemaal opgemaakt en ruikend naar de alcohol. Dit is natuurlijk niet alleen het doel van het activiteiten centrum dus ze hebben daarom besloten de activiteiten vanaf de middag plaats te laten vinden.

We hebben ook veel stage gelopen in Teen Dreamers Home. We waren uitgenodigd op het feestje want het is hier einde schooljaar. April en mei zijn hier de maanden van de zomervakantie. Drie meiden van de middelbare school waren geslaagd en de rest was over naar het volgende jaar. We hebben van te voren een grote taart gekocht en voor iedereen een klemmetje voor in de haar als cadeautje. Op zo’n feestje draait het voornamelijk om het eten met z’n allen en kreeg iedereen de gelegenheid om iets over elkaar te zeggen. Ook sommige moeders waren aanwezig, helemaal trots! Wij hebben ze uiteindelijk ook gefeliciteerd en allemaal een klemmetje gegeven. Ze waren hier zo blij mee! Dit was echt heel leuk om te zien, iedereen deed m gelijk in, zo dankbaar. Ook zijn we begonnen met de dagboekjes. We hebben iedereen een schriftje gegeven en een kleine introductie gegeven op het reflecteren. Het is de bedoeling dat ze elke week iets opschrijven over hoe hun week was en wat ze allemaal hebben gedaan. We willen hier samen op gaan reflecteren zodat het gemakkelijk wordt om doelen te stellen. Het valt ons namelijk op dat er heel veel gehamerd wordt op doelen stellen en dromen waarmaken, maar dat de doelen hier vaak niet helemaal realistisch zijn. Bijvoorbeeld: Popstar worden in een band in Korea. Wanneer we aan het reflecteren denken we ook makkelijker bij het verleden te komen van de meiden. In mijn gesprekjes 1 op 1 is het leuk te zien hoe iedereen verschilt. De ene vertelt alleen een korte introductie en de andere had haar hele verleden al opgeschreven. Dit vond ik erg interessant. Ze vertelde dat ze het veilig vond als ik het las, dan dat ze het moest vertellen. Goed om te weten dat het bijhouden van het dagboekje voor haar dus al helpt. Dit was overigens ook een best heftig verhaal. Ze beschreef dat ze vroeger misbruikt is door haar eigen broer. Ze heeft het heel lang niet durven te vertellen aan haar ouders en toen ze daar klaar voor was, geloofden ze haar niet. Ze stonden aan de kant van haar broer. Dit is later opgemerkt door haar oom en tante, waar ze later is gaan wonen. Uiteindelijk was dit ook niet de beste oplossing waardoor ze eerst anoniem naar een andere opvang is overgeplaatst en uiteindelijk in TDH terecht is gekomen. Ze is hier erg dankbaar voor. Ze vertelt dat ze haar familie heel erg mist. Haar moeder mocht contact met haar opnemen maar heeft twee kansen verspilt door ruzie te maken met het personeel. Het personeel heeft daarom besloten dat het beter is om geen contact te hebben. Ze gaf wel aan dat ze dit begreep.. maar het blijft echt een zielig verhaal. Ze komt zo onzeker over, ze lijkt elke keer wel fysiek contact te willen zoeken (zoals alle meiden heel erg doen) maar als het dan erop aankomt wordt ze heel verlegen. Dat is dan juist ook wel wat mij nieuwsgierig maakt.

Omdat de meiden ook vakantie hebben willen we naast dit ook andere activiteiten doen. We hebben van allerlei activiteiten bedacht gericht op teambuilding en samenwerken zoals een soort zeskamp met spelletjes op muziek en met water. Ook hebben we bedacht om een beauty middagje te houden, waarbij we maskertjes willen kopen en bij iedereen de nagels willen verzorgen en lakken. Toen we dit voorstelden aan het personeel werden ze heel enthousiast. Ze kwamen daarnaast ook met het geweldige idee dat we gelijk het thema luizen erbij konden pakken. Of we naast de andere spulletjes ook luizen spul wilde kopen en dit samen wilden behandelen. Hier werden wij dan weer iets MINDER enthousiast van... Maar goed we denken dat het wel waardevol en hard nodig is.

Wat tussendoor ook nog leuk is om te vertellen.. We staan buiten stage uren zelfs op scherp! We zaten zaterdag voor school te werken, omdat we ’s avonds meegingen naar de street education. Hier worden kinderen op straat geschoold in kinderrechten. We zaten ’s middags in ons vaste internetcafeetje, toen we ineens een meisje van TDH alleen zagen lopen op straat. Dit zelfde meisje probeert altijd al te ontsnappen, maar dit keer was het dus ook echt gelukt. We schrokken hier best wel van omdat het internet café helemaal niet zo dicht bij TDH zit. Ze had dat hele stuk dus al alleen gelopen en we wisten dus ook niet hoelang ze al onderweg was. We zijn d’r meteen heen gegaan en hebben het personeel van TDH gebeld. Die waren helemaal opgelucht omdat ze haar inderdaad al aan het zoeken waren. Uiteindelijk hebben we ze met wat eten en drinken binnen bij het internet café kunnen houden, want zelfs het ophalen door het personeel ging in Filipino time.. na een half uur waren ze er. Maar toch een goede daad verricht!

We gaan vanaf nu ook aan de slag met de successtories. Er zijn drie personeelsleden die zelf ooit ‘gered’ zijn door FORGE. Als een soort ervaringsdeskundige werken zij nou zelf voor de organisatie. Omdat zij door middel van FORGE goed terecht zijn gekomen, wil de organisatie dit als een succesverhaal op papier en film hebben. Wij zijn gevraagd of dat wij dit willen maken. We zijn dus alle drie gekoppeld aan een personeelslid dat we gaan interviewen. Door middel van dit interview maken wij een verhaal over hun succes met FORGE. We gaan naar hun oude en nieuwe woonplaats, werkplaats, familie en proberen dit van alle drie in een film te zetten. FORGE bestaat aankomend jaar 30 jaar. Ze willen tijdens dit jubileum de verhalen en film kunnen laten zien.

Ook in de Filipijnen ging Pasen niet aan ons voorbij. Het was hier namelijk HOLY WEEK. Donderdag en vrijdag wordt er niet meer gewerkt en wordt er uitgebreid Pasen gevierd. Ook wij maakten hier gebruik van en zijn naar het Noorden gereisd. Vraag me niet hoe.. alle bussen zaten al vol dus we gingen voor de privé taxi. Onze taxichauffeur was zelf nog nooit in het Noorden naar Banaue gereden, met gevolg dat hij helemaal om was gereden. Dit taxi ritje heeft zo’n 16 uur geduurd en in totaal zo’n 250 euro gekost (een maand salaris in de Filipijnen!!). Eigenlijk willen we er niet meer aan denken, maar het was wel meer dan de moeite waard. We hebben hele mooie tours gedaan door de rijstvelden en de grotten. We hebben de hanging coffins gezien en zijn in de hot springs geweest. We hadden een heel gezellig hostel. We zijn daarna terug gegaan met de bus voor 10 EURO en deden er maar 9 uur over. Toch nog een meevaller dit weekend!

Zo, nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte. Deze week zijn we weer in het activiteiten centrum en TDH geweest. Morgen hebben we de ‘wellness session’ met het personeel, volgens mij gaan we volleyballen. Zaterdag gaan we ook stage lopen en lopen we mee met de street education en de night visit. Omdat we dit extra dagje stage lopen, kunnen we de dinsdag vrij nemen want dit weekend komt papa op bezoek!! Hier kijk ik echt naar uit! We hebben een leuk weekendje gepland om samen met papa te doen. We gaan een dagje duiken en de andere dag gaan we zwemmen met de walvishaaien.. als papa durft tenminste.. haha waah wij durven zelf eigenlijk ook niet.. Maar we hebben wel heel veel zin in dit weekend!!

Leuk dat jullie weer lezen en ik laat snel weer van me horen!!

Heel veel liefs van mij!

Weekendjes Moalboal, Siquijor & Dumaguete en de community

Lieve allemaal,

Helaas liet de wifi het niet toe om mijn blog eerder te plaatsen. We kregen gister te horen dat door alle regenbuien nu ook de kabel van de wifi op Aafke’s kamer kapot is.. We gaan nu dus helemaal back to basic. We zijn nu dan ook meteen vaste klant in het internetcafé bij ons in de buurt. Maar goed hier weer een verhaaltje van mij. Ik loop een beetje achter want ik wil nog zo veel vertellen!

Allereerst over ons weekendje Moalboal, wat alweer vier weken geleden is. We hadden dit weekend geboekt via een adresje van onze stage. Zij kenden mensen van een organisatie met leuke activiteiten, zoals canyoneering door de Kawasanfalls en een island hopping. Dit leek ons erg leuk dus we hadden meteen geboekt. Via een facebook berichtje hadden we afgesproken bij de MacDonalds, dichtbij de plaats waar onze bus zou stoppen. Omdat we helemaal niet voorbereid waren door wie en op wat we werden opgehaald was het een beetje ongemakkelijk aan het begin. We zaten binnen te wachten en zagen twee mannen op scooters. We hoopten dat ze dat niet waren en dat we niet op de scooter hoefden, want daar hadden we wat verhalen van vernomen.. Na ongeveer een kwartier elkaar aankijkend en zoekend besloten we om de organisatie te gaan bellen en werd buiten de telefoon opgenomen.. ze waren het dus wel! Dat werd toch ‘habalhabal’ op de scooter! Zo wordt dat hier genoemd. We waren ’s ochtends om 6 uur al vertrokken en dachten rond de lunch wel naar ons hostel gebracht te worden om even rustig te eten en naar onze activiteit te gaan. Maar nee.. de mannen op de scooter hadden een ander idee en brachten ons direct naar de canyoneering tocht van 5 uur! Even omschakelen en we stonden tussen de rotsen. Deze canyoneering tocht leidde ons naar de Kawasanfalls. En wat was de omgeving mooi! Tussendoor van rotsen afgesprongen, van glijbaantjes gegleden (waar uiteraard mijn broekje weer scheurt) en heel veel geklommen onder en door de rotsen. Dit was echt super leuk!! Bij deze tocht was het eten inbegrepen en daarna zijn we naar ons hostel gebracht. Het was nog best een stukje rijden want ons hostel lag een beetje achteraf. Gelukkig stonden de mannen van de organisatie meteen paraat! Wij brengen jullie vanavond wel naar een barretje en brengen jullie weer thuis. Even een twijfel door alles waar we voor gewaarschuwd zijn, maar het voelde toch oké, omdat ze bij een organisatie horen en omdat we de volgende dag weer met hun geboekt hadden voor de island hopping. Eenmaal aangekomen hebben we heerlijk gegeten en wat gedronken in de bar. Ze hebben ons een kaartspelletje geleerd en we hebben hun ‘bussen’ geleerd. We beseften wel dat we nog terug moesten op de scooter en dat onze chauffeur al half lag te slapen op zijn stoel.. We hielden maar heel naïef voor ogen dat het van moeheid was.. Uiteindelijk zijn we heel netjes teruggebracht naar ons hostel. De volgende dag zouden we weer om 1 uur worden opgehaald om de island hopping te doen met de boot. Dit was ook erg leuk! We hebben op drie verschillende plaatsen gesnorkeld en hele mooie vissen en koraal gezien. Een andere plaats was speciaal om de scholen sardientjes en de zeeschildpadden te zien. Helaas hebben we toen de zeeschildpadden gemist! Uiteindelijk zijn we weer teruggebracht naar ons hostel en hebben we de volgende dag een dagje op het strand gelegen. Iets te enthousiast natuurlijk uren in de zon, waardoor we terugkwamen als drie rode kreeftjes! Na heel wat vervellen ging dat ook weer snel over.

Na een weekendje in de community doorgebracht te hebben vanwege onze stage dag op zondag, waarover ik vertelde in mijn vorige blog, vonden we het extra leuk om dit weekend te mogen gaan. Af en toe kletsen we doordeweeks met onze ‘tweede moeder’ hier, zij is onze buurvrouw maar ook hoofd van het project waar wij stage lopen. Zij geeft ons vaak tips voor weekendjes en van haar horen we meestal ook als iets niet door gaat op stage, meestal op de dag zelf. Omdat wij het toevallig over het weekend hadden, zei ze even tussen neus en lippen dat de ‘welness session’, een soort teamdag, niet door ging vanwege de drukte op vrijdag. Hier waren we stiekem een klein beetje blij mee, vooral dat we het dit keer op tijd hoorden! Nu konden we de vrijdag ook nog meepakken met ons weekendje! We hadden dit weekend twee dagen naar Siquijor geboekt en daarna twee dagen naar Dumaguete in Negros. Siquijor staat bekend als een heel rustig mooi eilandje met niet echt hoogtepunten. Het is daarom ook niet heel toeristisch. We hebben hier een scootertje gehuurd en zijn zo het hele eiland met behulp van een landkaartje rondgereden. Zo konden we elk moment stoppen. We zijn bij een oudere man geweest die bekend staat om zijn ‘traditional healing’. Dit is wel een toeristisch plekje. We konden hier kiezen uit spiritual healing, handlezing of een massage, waarbij je pijn werd weggeboden. Aafke en Milou kozen voor de handlezing en bij beide kwam eruit dat ze een lang leven hebben, goed werk kregen, Milou een goede partner had en Aafke twee kinderen kreeg. Omdat het erg voor de hand liggend leek koos ik voor een massage waarmee hij mijn rugpijn weg zou bidden. Na een heel gebed en geblaas kreeg ik een massage bij bijna al mijn lichaamsdelen (met nog 10 pottenkijkers) en mocht ik 10 euro afrekenen. Erg duur voor Filipijnse begrippen. Daarna vertelde hij nog even doodleuk dat het alleen werkte als ik 24 uur niet ging zwemmen of douchen (het was 30 graden en we hadden nog twee hele dagen te gaan). Hoe goedgelovig ik ook ben.. ik heb het helaas niet kunnen volhouden. We zijn daarna nog bij een aantal watervallen geweest. Iedereen wil je hier heel graag helpen. Wanneer we bij een waterval aankomen (en wij duidelijk zien dat we met een trap naar beneden moeten) komen er al 5 mensen op ons afgestormd om ons naar de waterval te begeleiden. Lekker naïef van ons.. dit doen ze natuurlijk niet zomaar! We hebben ze tot nu toe elke keer wat gegeven en een man gaf aan dat hij vanavond z’n sigaretje weer kon betalen! Fijn dat we daar een bijdrage aan konden leveren.. maar het blijkt niet echt vanzelfsprekend te zijn, vertelde ’s avonds een backpacker tegen ons. Hij gaf deze mensen nooit iets en zei dat dat ook niet per se verwacht werd, maar dat blijft lastig vind ik. Ze zijn allemaal erg lief en behulpzaam. Dat is sowieso soms erg lastig omdat we door alles wat in Nederland wordt gezegd en waarvoor we worden gewaarschuwd, soms achterdochtig zijn wat helemaal niet nodig is. We hebben ons tot nu toe nog nooit onveilig gevoeld en niemand heeft verkeerde bedoelingen gehad! Maar we blijven op onze hoede.. We zijn daarna doorgereisd naar Dumaguete met de boot. We kwamen hier erg vroeg aan. Nadat we onze spullen hadden gedropt zijn we op zoek gegaan naar een tour om zoveel mogelijk te kunnen zien. Dit kon helaas niet meer op de dag zelf geboekt worden, waardoor we snel geneigd waren het met de tricycle te doen. We zouden naar de Twin Lakes (twee grote kratermeren) gaan en naar een 30 meter hoge waterval. Hier hebben we zo’n hele dag over gedaan. We werden elke keer tot een punt gebracht waar we dan weer met de motor omhoog moesten, omdat de trycicle dit niet aankon. En dat hebben we gemerkt! De motor raakte oververhit en we konden helaas niet door. Dit betekende weer verder op de motor (en dus weer opnieuw betalen). Mensen aan de kant lachte ons uit dat we überhaupt met de tricycle naar de watervallen gingen, omdat het alleen maar bergopwaarts was. Een beginnersfoutje zullen we maar zeggen. Uiteindelijk heel veel tijd en geld minder, hebben we toch de waterval gezien en het was de moeite waard! De volgende dag zijn we heel vroeg met de bus naar Apo Island gegaan. Dit deden we met een groep van 8 man. Op dit eiland waren we verzekerd om de zeeschildpadden te zien. En ze waren zo groot! Dat had ik echt niet verwacht. Verder hebben we op dit eilandje nog een beetje gelegen en zijn we daarna terug gereisd met de boot en bus naar ons hostel en daarna terug naar huis.

Deze week op stage is nogal een rustige week. Het personeel heeft het allemaal erg druk, waardoor een aantal van onze activiteiten niet door konden gaan. We hebben deze week dus vooral veel aan onze verslagen voor school gewerkt. We hebben woensdag een echt traditioneel Filipijns feestje meegemaakt. De man van onze buurvrouw/tweede moeder werd 50 jaar! Het geslachte varken met een bamboe stok door zijn mond en kont en de karaoke konden natuurlijk niet ontbreken. Heerlijk zonder schaamte zingt iedereen hier de longen uit de lijf. Natuurlijk konden wij ook niet achter blijven.. En ik hoor jullie denken, maar mijn lelijke gezang viel hier dus helemaal niet op! Ze houden ook wel van een biertje hebben we gemerkt en bleven maar aandringen met nieuw bier.

Dit weekend zijn we op de community gebleven omdat we zaterdag onze evaluatie van onze eerste maand stage hadden en we dachten ’s avonds te gaan volleyballen. Dit was alleen ineens verzet naar volgende week zaterdag. Ik heb dit een keer tegen onze buurvrouw gezegd dat we wel een keer mee zouden doen. Dit heeft zij, maar ook de community en de organisatie erg serieus genomen.. iedereen heeft het erover! Tot nu toe ziet het er nog niet naar uit dat het ook daadwerkelijk doorgaat.. het heeft hier namelijk de hele week geregend. Het hele veld ligt onder water en de community is ook een grote modderpool. Ik zal de foto’s toevoegen! We zijn zaterdag met de meiden van TDH en zondag met een Filipijnse vrouw naar de kerk geweest om te ervaren hoe dat hier gaat. Ze zijn heel veel bezig met het geloof en we zien bijna overal ‘God bless you’ staan. Dit zien we op beeldjes maar ook op de tricycle of jeepney’s staan. Zo zagen we laatst ook een sticker in de jeepney met: GOD ZIET ALLES. Vandaar dat iedereen altijd netjes betaalt en alles in goed vertrouwen gaat. Het is over twee weekjes Pasen en daar trekken ze in de Filipijnen een week voor uit. Ook dit nemen ze heel serieus en wordt er van donderdag tot zondag niet gewerkt. Dit noemen ze de HOLY week. We zijn van plan om dan naar de rijstvelden in het noorden te gaan. We zijn gewaarschuwd voor de drukte aangezien heel de Filipijnen deze dagen uitrekt naar stranden. Maar eerst nog twee weekjes stage, waarin we met ons programma mogen gaan starten. We willen de meiden in TDH kennis laten maken met het ‘reflecteren’. We hebben voor alle meiden een schriftje gekocht zodat ze een soort van dagboekje kunnen bijhouden met alles wat ze hebben meegemaakt in een week. We willen dit 1 op 1 met de meiden gaan bespreken. Dit zal ik de volgende keer beter uitleggen!

Hopelijk geeft het een beetje een beeld van de laatste weken. Ik kijk uit naar jullie reacties, ze zijn erg leuk om te lezen!

Heel veel liefs vanuit de Filipijnen!

Eerste stage indrukken

Lieve allemaal,

Super leuk om jullie lieve reacties te lezen! Zoals beloofd een verhaaltje over de eerste indrukken op stage.

Na de eerste week vooral kennisgemaakt te hebben ging onze stage echt beginnen. We hebben vooral veel stage gelopen in het activiteiten centrum. Het voorstelrondje hier is echt een ding is ons wel opgevallen! Iedereen is opeens heel verlegen en ze beginnen allemaal heel hard te lachen als ze alleen al hun naam zeggen. We snappen duidelijk de grap nog niet helemaal haha... Vervolgens zitten ze allemaal heel ongemakkelijk aan hun haar (vooral de jongens) of kleren. Gemiddeld duurt een voorstelrondje hier ook een half uur. Omdat het elke dag verschillend is en op dit moment veel nieuwe kinderen naar het activiteiten centrum komen (30 nieuwe kinderen per maand is het streven), vind er elke dag wel zo’n voorstelronde plaats. We hebben vooral veel meegedacht met activiteiten. Ze zijn erg blij met onze input omdat voor hun de inspiratie ook een beetje op is. De activiteiten gaan hier veel over doelen stellen, dromen en over wat iedereen wil worden. Het doel van het activiteiten centrum is dan ook om door middel van activiteiten de kinderen in te laten zien dat er meer is dan rondhangen op straat en dat naar school gaan juist goed is. We hadden verschillende spelletjes bedacht met vragen om elkaar beter te leren kennen. Ze hebben allemaal een vlinder moeten maken met in elke hoek een doel. Een doel voor zichzelf, familie, vrienden en de community. Deze vlinders hangen dan als decoratie in het centrum. Ook hebben ze een ster gemaakt met in elke punt een kwaliteit. Nadat ze dit hebben gemaakt moeten ze een klein evaluatieformuliertje invullen over wat ze ervan geleerd hebben. Het viel ons op dat iedereen hier vooral sociaal wenselijke antwoorden op schrijft, wat ook logisch is als je dat na elke activiteit moet doen. Er wordt ook niets nabesproken. Wat ons ook opviel is hoe serieus iedereen met zo’n opdracht mee doet. Jongens van 15 of 16 die heel serieus zo’n vlinder aan het versieren zijn. Dat zou je in Nederland nooit zien, maar dat is juist heel leuk! Daarna hebben we een opdracht gedaan waarbij we in een kring een wc-rol doorgaven op muziek. Wanneer de muziek stopte en je had de wc-rol in je hand moest je je gelukkigste moment delen. Het leek ons een hele kleine onschuldige opdracht.. Veel van de kinderen delen dingen over hun liefdes leven. Het is namelijk echt een ding hier of je al een vriend of vriendin hebt. Iedereen vraagt ernaar! Door het personeel wordt gevraagd wat voor geslacht de kinderen willen zijn, je ziet hier namelijk veel jongens in kleren van meisjes met lange haren en gelakte nagels. Dat is hier heel normaal. Tijdens het spel werden er ook andere verhalen gedeeld. Zo vertelde een meisje dat ze haar vader na 10 jaar had gezien en vertelde een jongen dat hij met kerst voor het eerst met zijn familie bij elkaar was. Alle kinderen waren zo stil en sommigen werden zelfs emotioneel. Wij moesten zelf ook even slikken en ik kreeg ook echt kippenvel. Twee jongens waren tijdens het spel weggelopen omdat zij op dat moment geen gelukkig moment hadden. Van een van de jongens is zijn vader op korte termijn overleden en de andere jongen is erg depressief. Dit was erg heftig om te zien.

We hebben nog een voorlichting gezien over SOA’s en later een study session over kinderrechten. De kinderen in het centrum zijn erg vrij. Tijdens de voorlichting zijn de kinderen aan het sms’en, lopen ze weg, liggen ze op de grond of zijn ze gewoon aan het praten. Ze worden hierin niet gecorrigeerd. We hebben dit later ook teruggegeven als feedback. Het personeel geeft aan dat dit een begin zonder einde is en dat de kinderen hierin weinig van thuis uit mee hebben gekregen. Dit is een groot verschil met Nederland, daar waar er echt in wordt gehamerd om te luisteren naar elkaar en respect te tonen. Maar het blijft tenslotte een vrijblijvend centrum, waar de kinderen moeten kunnen doen wat ze willen. Daarna hebben we twister geïntroduceerd! Dit vonden ze erg leuk! Sommige kinderen wisten het verschil niet tussen links en rechts, waardoor de uitvoering van het spel niet helemaal lukte.. Maar dat mocht de pret niet drukken!

We hebben ook een kijkje mogen nemen in een andere community tijdens de area visit. Hier worden huisbezoekjes gedaan bij families van kinderen die in het activiteiten centrum zitten. Kinderen die al een tijdje bij het centrum zitten kunnen community educator worden. Zij zijn een contactpersoon van de outreach worker. Zij spreken andere kinderen in de community aan om ook naar het activiteiten centrum te komen en onderhouden het contact. In deze community hebben we veel verschillende huisjes gezien, waar naar ons idee geen huisjes meer konden zijn. We liepen overal tussen, onder en overheen en kwamen uiteindelijk in een huiskamer terecht. Alle mensen zijn erg gastvrij en ook de kinderen in de community waren erg verrast met ons bezoek. Binnen no time hadden we een hele stroom kinderen achter ons aan die volgens mij voor het eerst een blank persoon zagen. Ook bleven ze allemaal in de deur opening staan terwijl we in een huiskamer waren van een gezin. Dat kan allemaal hier, privacy kennen ze hier niet echt!

We zijn ook een aantal dagen in Teen Dreamers Home geweest. Elke dag werken er social workers en een huismoeder. Aan het begin was het erg lastig communiceren. Alleen de oudere meiden spreken Engels. Het was voor ons erg aftasten waar we over konden praten. Je komt met kennismaken al snel terecht bij de situatie van de meiden. Later is ons verteld dat de meiden open genoeg zijn om hierover te praten en dat dat niet raar is. De social worker heeft ons ook aangeboden om de situaties van de meiden samen te bespreken zodat wij ook hun achtergrond weten. Vooral de jonge meiden zijn ‘s middags in TDH omdat de rest van de meiden naar school gaat. We hebben samen met de meiden de school bezocht. De kinderen van de school zagen volgens mij voor het eerst drie blanke personen. Vol verbazing stonden ze in rijen naast ons en probeerde ze ons aan te raken. In rijen liepen ze achter ons aan en lachten ze ons uit. Even voelde we ons heel beroemd! Het was dan ook beter om dit heel kort te houden, dus zijn we daarna maar meteen gegaan. Eenmaal terug in TDH hebben we een intake gezien voor een nieuw meisje (10 jaar). Haar moeder was er bij, nog 4 andere social workers en ook wij mochten daarbij zitten. Het meisje is eerder gesignaleerd op straat, vragend om eten en geld. Haar moeder is vaak weg omdat zij meerdere partners heeft, dit gezin bestaat dan ook uit 6 kinderen van 4 verschillende vaders. De tijd dat ze alleen in huis is wordt ze vaak mishandeld door haar drugs dealende stiefbroer. In dit gezin is er nog een jonger kind dat waarschijnlijk ook zeer binnenkort gered gaat worden. In de intake geeft moeder ook aan dat het zo niet langer gaat en dat het beter is dat ze naar TDH gaat. In deze intake worden vragen gesteld aan het meisje over dat het haar eigen keus is om naar TDH te gaan, over wat haar rechten zijn als kind en beloftes over haar taken in TDH (wassen, koken, poetsen). Moeder en het meisje leken erg rustig. Het meisje dacht dat wij niet echt waren.. omdat wij blank zijn, stil zaten en niks zeiden. Ze moest ons even aanraken en voelen om te kijken of dat we toch echt geen poppen waren. Een aantal dagen daarna hebben we meegelopen met een trauma healing session met de meiden. Het nieuwe meisje is gelukkig al helemaal geïntegreerd in de groep en voelde zich heel fijn. In deze sessie moesten de kinderen hun 5 belangrijkste personen benoemen in hun leven. Dit helpt hun om terug te kijken naar situaties (trauma’s). Dit was erg emotioneel. Helaas was alles in het Filipijns dus konden we er weinig van verstaan. We kregen af en toe wat vertaling van het personeel. Het valt ons op dat de kinderen zo open zijn en zich zo kwetsbaar opstellen, dat is heel goed maar ook heftig om te zien.

We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de universiteit voor Social Work. We werden hier uitgenodigd bij een presentatie over de verschillende social work organisaties in de Filipijnen waar studenten stage liepen. De studenten stonden op punt om af te studeren en aan sommige studenten werd zelfs een baan aangeboden.

Dit is een beetje een samenvatting van de eerste weken stage. Het waren een hele hoop indrukken voor ons. Gelukkig zijn we met z’n drieën en kunnen we alles goed relativeren. De eerste maand bestond vooral uit oriëntatie en het organiseren en uitvoeren van activiteiten. Voor de volgende maand gaan we kijken of we misschien mee kunnen helpen met het ontwerpen van programma’s. Hierover later meer! Ook over ons weekendje Moalboal vertel ik de volgende keer, anders wordt het veel te lang (niet binnen de 8 minuten kokende rijst van Robbin).

Heel veel liefs!

Aankomst en de eerste week

Lieve allemaal,

Na lang overwegen en een beetje uitstellen heb ik toch besloten om een blog bij te gaan houden. Zo kunnen jullie mij van een afstandje toch volgen. Omdat we intussen al bijna twee weekjes hier zijn, ga ik het proberen kort te houden.

Donderdag 23 februari vlogen Milou en ik ’s middags vanaf Düsseldorf. We waren ruim op tijd en dus nog even de tijd om rustig wat te drinken met iedereen die ons uit kwam zwaaien. We waren best wel rustig.. maar toen we de boarding gate zagen keken we elkaar aan en drong het ineens door.. Iedereen een dikke kus gegeven en daar gingen we dan!

Na een goede vlucht waren we eindelijk aangekomen in de Filipijnen. Even zoeken en uiteindelijk vonden we Aafke (nog een Nederlandse student) en 3 mensen van FORGE (de organisatie waar we stage lopen). Zij brachten ons naar ons resort.. Tenminste dat dachten we! Er was iets misgegaan met de communicatie en er was niets meer op tijd geregeld. Omdat er uit ervaring van andere stagiaires was gebleken dat een week ergens anders acclimatiseren en wennen in de Filipijnen zeer aan te raden was, zouden we de eerste week doorbrengen in een resort in plaats van in de community. Gek genoeg keken we niet raar op dat dit niet goed geregeld was, ook wel weer fijn want dat maakte het minder erg. Intussen was het twee uur ’s nachts en na 24 uur reizen wilde we toch wel graag naar onze kamer. Met een open wagen reden we door de community met alleen maar hobbelwegen, bomen, struiken, hutjes, loslopende kippen, geiten, ratten en honden. We zeiden het niet maar volgens mij vroegen we ons alle drie af waar we nou eigenlijk aan begonnen.. De kamer waar Milou en ik slapen bestaat uit een klein kamertje met een stapelbed, een douche (met stromend water) en een wc die helaas niet meer van zelf doortrekt. Daarnaast hebben we nog een soort van keuken met alleen een wasbak, aanrecht en koelkast. Het was allemaal erg wennen aan het begin maar het zag er wel erger uit omdat het donker was toen we aankwamen. Intussen zijn we gewend aan de loslopende beesten (als ze maar buiten blijven), we hebben namelijk regelmatig mega spinnen, salamanders en kakkerlakken binnen in onze slaapkamer.

Al met al zijn we intussen gewend en hadden we 3 daagjes om even rustig te settelen en de omgeving te verkennen. De tricycle, de jeepney en het mega ongeorganiseerde drukke verkeer en alle tentjes naast de weg en de mensen herken ik nog van twee jaar terug. Tien minuutjes van ons af zit Tamiya, daar waar alle winkels en restaurantjes zijn. We zijn hier al vaste klant bij BO’s coffee (een koffietentje waar we kunnen zitten met wifi), we zijn alleen nog wel op zoek naar het ideale restaurant (aangezien we niet kunnen koken).

Maandag begon onze oriëntatie dag bij FORGE. Een drukke, volle dag met verschillende introducties van projecten. FORGE is een organisatie die zich inzet voor kwetsbare kinderen. Het gaat hier bijvoorbeeld om kinderen die seksueel misbruikt zijn, straatkinderen of trafficking (als kinderen van de ene naar de andere plaats worden vervoerd voor illegale doeleinden). FORGE heeft verschillende projecten en wij zijn met z’n drieën op het RESCUE project gezet. In dit project zitten verschillende onderdelen waar wij stage lopen. Bijvoorbeeld het ‘teendreamershome’, een huis waar 17 meiden wonen. Het activiteiten centrum, daar waar alle kinderen in en uit mogen lopen (dit is preventief om ze van de straat te houden) en het outreachend werken ’s avonds op straat. Hier wordt dan bijvoorbeeld ‘street education’ gegeven, zoals voorlichtingen over kinderrechten, voorbehoedsmiddelen of SOA's. Ook worden kinderen die rond hangen of op straat leven hier aangesproken om bijvoorbeeld naar het activiteiten centrum te komen. Daarnaast worden er nog huisbezoeken gedaan en worden er bezoeken gebracht aan andere community’s waar veel kinderen leven. We hebben in de eerste week vooral overal kennisgemaakt en een heel warm welkom gehad. We behoren echt tot de FORGE familie waar iedereen voor elkaar zorgt.

Na een weekje veel indrukken, waarin we steeds beter gewend raakten besloten we onszelf toch even te verwennen met een weekendje in een resort op Bohol (een eilandje onder ons). In dit lange weekend hebben we een dagtour gedaan langs alle hoogtepunten van Bohol. We hebben op quads door de Chocolate Hills gereden. Zo cool, altijd al willen doen! En de bekende aapjes van Bohol gezien, ze waren wel veel kleiner dan gedacht. En daarna de zipline gedaan, liggend van een mega hoge kabelbaan van berg naar berg, met alleen water onder je. Ik vond het dood eng en was heel bang, maar ik kon niet achterblijven.. Achteraf blij dat ik het heb gedaan! Daarna hebben we gegeten op een floating restaurant, was heerlijk en super mooi! Dit allemaal op een mega kleine tricycle die net niet op maat is gemaakt voor drie Nederlandse meiden. Opgevouwen zijn we de dag doorgekomen, maar zoals Fred onze bestuurder zei: met de tricycle beleef je de unieke ervaring en zie je veel meer! Daarna hebben we een dagje aan het strand en zwembad gelegen om ons helemaal op te laden voor een nieuwe stageweek waarin we echt officieel gingen beginnen. Omdat het helaas niet helemaal is gelukt om het kort te houden vertel ik de volgende keer over mijn eerste ervaringen op mijn stage.

Heel veel liefs Sophie